فائزه اومده توئیتر.
یه سال گذشت! چقدر عذاب داد خودشو توی این یه سال بچه‌م.
چی می‌شد راحت move on می‌کرد؟
بسه دیگه. به خدا اصلاً اصلاً ارزششو نداره.
و این حس که من هیچ کاری از دستم برنمیاد٬ هیچ کاری نمی‌کنم٬ می‌بینم آب شدنشو٬ زجر کشیدنشو ولی نمی‌تونم حالشو خوب کنم منو بیش از همیشه از خودم متنفر می‌کنه.
کاش خیلی خیلی زود موو آن کنه...
*که تو کوچک دلی طاقت نداری..
من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی؟؛ یا چه کردم که نگه باز به من می‌نکنی؟
دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست؛ تا ندانند حریفان که تو منظور منی
دیگران چون بروند از نظر از دل بروند؛ تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی
پارسال این روزا.. ماه رمضون ۹۳..
فقط دلم می‌خواست بدونم Do you remember? یا منم مثل بقیه راحت تونستی بگذری ازم..؟
خب امشب جواب سوالمو فهمیدم. :)
با این‌که لال شدم٬ هیچی نگفتم٬ ولی منم دلم برات تنگ می‌شه گاهی وقتا خب لعنتی.
می‌تونستم از خودم دفاع کنم در برابر حرفات ولی این کارو نکردم چون هنوز هم معتقدم کار پارسال بهترین کار ممکن بود. جزء یکی از بهترین تصمیم‌های عمرم بود. و الان خب برادرمی بچّه.
بهترین دوستا بمونیم. :)
پ.ن: :] های سند نشده..
این چند وقت سالگرد سخت‌ترین٬ (یکی از) بهترین٬ عجیب‌ترین و تلاش‌برای‌فراموش‌کردن‌ترین دوران زندگی‌مه.
رجوع به نوشته ۷ تیر ۹۳ توی دفترچه سورمه‌ای قرمز. :)
شت! امروز هم هفت تیره.. سالگرد این نوشته و من کاملاً اتفاقی یاد اون نوشته افتادم٬ یاد اتفاقات پارسال٬ یهو تصمیم گرفتم این وبلاگو درست کنم٬ یهو رفتم تاریخ اون نوشته رو چک کنم تا این‌جا بنویسم.. و هفت تیر بود..