تولدت

حالا هزاران دلیل و مشکل شخصی و خانوادگی به کنار٬ واقعاً فکر کردی تحمل داشتم که بیام و ببینم با فلانی و فلانی‌ها می‌رقصی و خوش و بش می‌کنی و لاس می‌زنی؟

بدترین آدم زندگیمی بی شک!

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

سخت‌ترین دوران خانواده

شنبه؛ روبه‌روی خونه‌ی جدید تهران از ماشین پیاده می‌شیم. تا بابا ماشینو ببره توی پارکینگ یه نگاه به مامان می‌کنم و می‌پرسم موهاتو رنگ نکردی هنوز که :) همه جلو موهات سفید و سیاه شده. و چقدر موهای سفیدش بیشتر شده بود. می‌گه از بس این یه هفته صبح تا شب گریه کردم٬ پای چشمو نگا. فکر نکنم برا عروسی هم رنگ کنمشون :) و چروکای زیر چششو نگاه می‌کنم. یه لبخند تحویلش می‌دم فقط. چی بگم آخه؟ می‌ریم خونه رو تمیزکاری می‌کنیم. خوش‌حالم لااقل برای چند ساعت ممکنه فکر نکنه و غصه نخوره. :)

جمعه داشتم به سیاوش می‌گفتم توی یه سال اخیر دو بار شدید گریه کردم٬ یکی مهر پارسال که تازه اومده بودم تهران و بعد یهو بی‌اتاق شدم و از یه طرف تحمل فشار دیدن اونا.. و زنگ زدم فائزه و اشکان و یه دل سیر گریه کردم؛ یکی هم فروردین امسال سر قضیه‌ی حامد. و اگه به قرار شیش ماه یه بار باشه الانا دیگه نوبتشه و خندیدم. همون شب ... :) گریه کردم یکم. بعد اسمشو دیدم توی سایتای خبری و لست سین تلگرامشو چک کردم و دیگه نتونستم تحمل کنم... هم اتاقیم خواب بود٬ رفتم توی راه رو رو به روی پنجره‌ای که رو به بیرونی زااار زدم. بهت فحش می‌دادم و زار می‌زدم.

هیچ وقت انقدر غصه‌دار نبوده‌ام.

این وسط به من اصرار می‌کنن پاشو بیا تولد حامد :) با این اوضاع من پاشم برم تولد؟ :)

مامان؛ چجوری انقدر تحملت زیاده؟!

هیچ وقت هم‌چین فکری می‌کردی؟